çarpınca saydam duvarlarına acıyı hissetmeden,
öldüğüm yeri otopsi için işaretlemek gibi seni sevmek.
saçlarını artık başkaları okşar,
o kokuna başkaları şiirler yazar dedikten sonra öleceğimi bilmek.
yüzünü okşarken elimi öptüğünü hissedip,
ruhumu ışığa tuttuğumda seni görmek gibi gerçek.
zor değil aslında bu şehrin duvarlarında senin adını ve
altında öpücüğün kadar ıslak imzamı görmek
çok zor değil aslında ne ölmek,
ne de seni sevmek...
ikisi de ruhumu özgürleştiren sonlar kadar gerçek...
